ساختمان آفرینش از دیدگاه دنیای 44

آیا می‌توانیم نقطه‌ای را برای شروع آفرینش متصور شویم؟ 

به‌عبارتی وجود از کجا آغاز شده است؟

در این مقاله می توانید درباره ساختار آفرینش بخوانید.

نقطه آغاز وجود کجاست؟

اگر بخواهیم نقطه ای برای آغاز آفرینش و وجود در نظر بگیریم، آن نقطه کجاست؟ به عبارت دیگر، از کجا خلقت آغاز شده است؟
آغاز و پایان اوست، پادشاهِ بی‌کران که غیر از او هیچ نبود، میل می‌کند تا کرانی را خلق کند تا وجودات در آن امکانِ وجود یابند. 
پس بر بخش ناچیزی از خودش، کرانی خلق فرمود تا سرعت و قدرت کاهش یافته و بدین ترتیب «امکان الوجود» پدید آمد. یعنی وجودی که وجودات بتوانند در آن امکانِ وجود داشتن یا همان بودن را پیدا کنند.
هر آنچـه که تحت عنـوان وجـود (هستی) وعـدم (نیستی)، می‌شناسیم در داخل امکان‌الوجود قرار دارند.

امکان الوجود؛ پادشاهِ بی‌کران که غیر از او هیچ نبود، میل می‌کند تا کرانی را خلق کند تا وجودات در آن امکانِ وجود یابند. 

ساختمان آفرینش

پس شاید بتوان گفت امکان الوجود نقطه آغاز وجود است که شامل «باند اتحاد» یا «شالیک» و جهان های دوگانه است. 
حال اگر بخواهیم ساختمان آفرینش را تفسیر کنیم، میتوانیم آنرا به شرح زیر بیان کنیم:
خالق متعال: واحد کاملِ بی کران 
امکان الوجود: کرانی است که در آن وجودات امکان بودن می یابند
خویشتنِ خویش: واحدِ کامل کران دار شده یا همان اولین واحد هر شعور.
به حدودی که برای استفاده از انرژی برای هر وجودی تعریف می شود شعور می گوییم.
شعور از هوش و حافظه تشکیل شده است.
خویشتن: فرزندان خویشتنِ خویش یا همان “من” های مشتق شده از شعورِ واحد که
 در دایمنشن ها حلول کرده و صاحب احساس، ذهن و جسم می شود.

خویشتن خویش، خویشتن

 رابطه میان “خویشتنِ خویش،خویشتن‌ها و موجودات” 
به عبارتی هر آنچه در این دایمنشن می بینی، فقط مَرکبی است که در آن، خویشتن ها در آن حلول کرده اند » درست مانند خودت!
و اما خودِ این خویشتن ها، حاصل تکثر “خویشتن خویش” خودشان هستند. برای درکش همه درختان را (کاج و سرو و تبریزی و …) خویشتن هایی در نظر بگیر که از خویشتن خویشی تکثر یافته اند به نام “درخت”.
و یا همه آدمیان را (سیاه و سفید و زرد و سرخ و …) خویشتنهایی در نظر بگیر که از خویشتن خویشی تکثر یافته اند به نام ” آدم”.   
اگر خویشتن خویش را «کل» یا همان «یکِ واحد» هر وجودی در نظر بگیریم، خویشتن‌ها، فرزندان این کُل هستند. 
به قول پیر، خویشتن خویش مانند دریایی است و خویشتن ها گردابه هایی در این دریا، که به وقت حلول در هر دایمنشن، در موج “آن” به سمت ساحل روان می شوند. 
بنی آدم اعضای یک پیکرند
که در آفرینش ز یک گوهرند

مقالات مرتبط

کران چیست؟ خط جداکننده وجودات از هم را کران می‌گوییم. در واقع هر چیزی، محدوده و کرانی دارد. مانند کران‌های موجود در طبقه جسمیان  به…

پاسخ‌ها

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *